Dit wordt het verhaal van twee jaar Beweegclub. Spontaan gestart en zomaar uitgegroeid tot een landelijk voorbeeld. Gewoon een groepje mensen dat bij elkaar komt om samen actief te zijn. Elke vrijdagavond om 7 uur verzamelen rondom koffie en thee, om vervolgens een gymzaal in te duiken. Er ontstond een geuzennaam; de Dikke Vriendenclub. Mensen kwamen. Omdat ze zich welkom voelden, omdat niets moest, omdat alles gewoon was. Gewoon, spontaan, zomaar …en opeens was het niet meer de Beweegclub; opeens was het Sociaal Motorische Groepsbegeleiding, Wat spontaan gegroeid was, heeft opeens een naam en een doel gekregen. Wij bleven gewoon (en) de Beweegclub.

We gingen alles loslaten wat zou kunnen afstoten. Alles loslaten wat we geleerd hadden. Aan geen enkel vooroordeel voldoen. Als ruimte vonden we het wielercentrum. Gewoon de kantine. Niets zorgde voor extra verwachtingen. Met zo’n 8 personen zijn we gestart, de groep groeide en groeide tot zo’n 20 personen. De deelnemers kwamen vooral vanuit de GLI-groepen. We hebben in het begin alleen maar geluisterd. Wat verwachten de deelnemers, wat willen ze. Waar hebben ze vooral ook geen zin in. Verbinden van een geweldige groep mensen zodat er een geheel ontstond. Al snel hielp iedereen daaraan mee. Er was geen enkel verwijt, geen oordeel. Steeds meer durfde iedereen zichzelf te zijn. Voor een aantal kon dat maanden duren.